Dag 12: de Himba tribe

Na het ontbijt mochten we weer de truck in, voor weer eens 300 kilometer. Van Spitzkoppe tot Kamanjab was in geen velden of wegen een asfaltweg te bekennen. De hele rit was dus een Afrikaanse massage zoals ze dat hier noemen. Omdat de hele weg berg op, berg af was konden we niet te hard rijden waardoor we zo'n vijfenhalf uur onderweg waren. Langs de kant van de weg stonden weer overal kraampjes met lokale souvenirs die de mensen probeerden te verkopen aan die tien automobilisten die per dag passeren. Het viel me op dat er veel kinderen waren van een jaar of zes die ditzelfde werk aan het doen waren. Dat was wel aandoenlijk. Op een marktje stopte de truck. Degene die wilde kon hier iets kopen van de Herero stam, een traditionele stam uit Namibië. Zij zijn te herkennen aan de fleurige kleding die ze dragen en hun opvallende mutsen met uitsteeksels. Dit moeten de horens van een koe voorstellen. Binnen hun geloof zijn koeien heilige dieren.
Sommigen kochten wat op de markt, anderen keken alleen maar wat rond. Ik ging voor optie twee. Ik laat me immers niet nog een keer oplichten.

Om 13:00 uur kwamen we aan op het kamp. Na de lunch hadden we nog ruim twee uur vrij tijd. De meesten besteedden deze tijd aan uitrusten, verslagen bijwerken en genieten van de schaduw. Het was erg heet en de term 'zomer' zou beter van toepassing zijn dan 'herfst'. Inmiddels had iedereen zijn of haar slaap uit en kwam de gids ons ophalen om mee naar het Himba dorp te gaan. Het was maar tien minuutjes lopen vanaf 'our village'. Voordat we het dorp binnen liepen kwamen we langs een heel klein schooltje. De ene helft van de kinderen ging naar school, de andere helft niet. Dit om de authentieke Himba traditie in ere te houden. Je kunt je afvragen in hoeverre het nog authentiek is als ze een aantal keer per week een buslading toeristen op bezoek krijgen.

Iedereen had in Swakopmund inkopen gedaan om aan de kindertjes van deze stam te schenken. De gids nam alles in ontvangst en het werd in het schooltje opgeslagen. Dat was even een tegenvaller. Ik hoopte eigenlijk op vele blije gezichtjes van alle kindjes en dat we alles zelf mochten geven. Dat was dus niet het geval. Al kwamen de kids wel meteen naar ons toe gerend toen ze ons zagen. We waren een soort levende speeltuin voor ze. In de nek, aan de hand, schommelen en zwaaien, ze wilden het allemaal doen.

In het dorp kregen we uitleg over de manier van leven en de betekenis van de sieraden en haardracht. Wanneer een Himbavrouw haar haar met klei had versierd mocht ze zich nooit meer met water wassen. Het wassen gebeurde dan met een rookpotje. Daarmee doodden ze alle bacteriën in hun haar. Dat is hun manier van haren wassen. Ik moet er niet aan denken, zo'n plekbol! Verder is hun rode huidskleur erg kenmerkend. Dit is een creme met een mix van as, klei en oker. Hiermee smeren ze zich in en ook dat is een soort van wasmethode voor hen.

De mensen hebben een speciale groet en aan het eind pakten ze je hand en kreeg je allemaal sieraden om je arm met als bedoeling dat je het allemaal zou kopen. Weer zo'n goeie verkooptruc. Dat was wel even jammer, want het hele authentieke was er meteen vanaf. Iedereen kreeg nu de indruk dat het ze allemaal om het geld te doen is, in plaats van ons de tradities te leren. Desalniettemin is het toch een leuke ervaring geweest om in zo'n dorpje met van die lemen en rieten hutjes rond te lopen. Je waande je hier echt in Afrika!