Dag 23: Victoria Falls

Vrijdag 9 mei 2014. Het is pas 11:30 uur wanneer ik dit schrijf en ik kan nu al vertellen dat de dag geslaagd is en niet meer kapot kan! Ik kom namelijk net terug van een supergave helikoptervlucht over de Vic Falls. Daarover zo meer. Eerst even naar het ontbijt. Ik zal nietsvermoedend aan de ontbijttafel te genieten van al het lekker verse eten toen er opeens een stel de zaal in kwam gelopen. De vrouw had een bekend gezicht, al kon ik me niet bedenken waarvan ik haar kende. Het enige wat ik wist was dat ik haar eerder gezien had. Ik besloot er op af te stappen en het te gaan vragen. Ze vertelde me dat ze in Helmond woont en in Someren in de bieb werkt! Wat een toeval! Zo zie je maar, de wereld is soms erg klein.

Na het ontbijt hebben we afscheid van Kristin en Andrea genomen. Kristin vertrekt vandaag weer terug naar Keulen en Andrea gaat nog een paar dagen naar Kaapstad voordat ook zij weer naar Duitsland terug gaat.

Maar goed, terug naar de helikopter. Om 9:00 uur werd ik samen met de zes andere Nederlanders en Benedikt, een Duitser, opgepikt bij het hotel en naar de heliport gebracht. Daar aangekomen kregen we een korte briefing over de te vliegen route en werden we gewogen. Bijna mocht ik niet mee vanwege mijn overgewicht (grapje!! :D)
De komende twaalf minuten konden we genieten van het bovenaanzicht van de Victoria Falls en de Zambezi. Wat een supergave belevenis! Ben bood aan mijn videocamera over te nemen en de hele vlucht te filmen, zodat ik me volledig op de foto's kon concentreren. Goed idee en een goede verdeling.

Ik zat voorin, naast de piloot. De beste plek was dus voor mij. Ik kon links en recht vooruit door het raam kijken en zelfs de onderkant was deels van glas waardoor ik ook recht naar beneden kon kijken! Heb ik al gezegd dat ik het megagaaf vond?
Terug op de grond konden we de foto's en film zien die ze van ons gemaakt hadden. Voor een belachelijke prijs waren de beelden te koop. Ik heb nu lekker mijn eigen film en 150 (!!) foto's, dus ik heb hen vriendelijk bedankt.
Bij terugkomst bij het hotel heb ik met Adrie en Ineke met een kop koffie nagenoten van deze unieke ervaring!

Ik was nog van plan om mijn kleren te laten wassen bij het hotel. Ik had het wasgoed in een plastic zak gedaan en bij de receptie afgegeven. Maar toen Ineke me vertelde dat het $4 per kledingstuk kostte bedacht ik me en ging mijn volle zak meteen weer ophalen. Dan doe ik het zelf wel! Ik heb het bad vol laten lopen en een kwak wasmiddel erin gedaan. Kind kan de was doen!

Inmiddels was weer twee keer de stroom uitgevallen (niet mijn schuld). No problemo, ik raak er al aan gewend. Toen de stroom er weer op kwam en de tv weer aanschoot kwam er een reclamefilmpje van Dubai op. Leuk om te zien omdat ik er drie weken gelende nog was en enkele plekjes herkende.

's Middags ben ik met Hans, Petra, Adrie, Ineke en Barbara het stadje ingegaan. Eerst een lekker kleffe pizza gegeten en daarna de craft market bezocht waar je souvenirs kon kopen. Met één keer knipperen werd je al tien keer opgelicht, maar het is hier blijkbaar heel gewoon om af te dingen tot minder dan de helft van de prijs. De verkopers waren erg opdringerig. Blij dat ik niet alleen was. De klapper van de dag was toch wel dat ik miljardair ben geworden! 35 biljard nog wel! In Zimbabwaanse dollars, dat dan weer wel. Het geld was niks meer waard, maar straatverkopers probeerden er een zakcentje mee te verdienen door het als souvenirtje te verkopen. Ach, heb ik toch een leuk aandenken!

's Avonds zijn we nog een keer uit gaan eten met de overgebleven groepsleden. Van Barbara kreeg ik ineens een Springbok aangeboden. Daar kan ik natuurlijk geen 'nee' op zeggen. Wat later op de avond kwam er een groep ons vermaken met typisch Afrikaanse dans. Ik vond het erg mooi, maar de meningen waren verdeeld. Anderen vonden het te commercieel of niet echt. Ik genoot er echter wel van en vond het een mooie afsluiter van de laatste avond in Zimbabwe.