Dag 8: Sossusvlei & Deadvlei

Ik hoop van harte dat dit de vroegste ochtend van de hele reis was. Om 5:00 uur moesten we aangekleed en wel klaar zitten in de truck. De reden hiervoor was dat we 60 kilometer moesten rijden naar de Sossusvlei en daar in het donker Dune 45 gingen beklimmen om vanaf de top van deze duin de zonsopkomst te zien. Dune 45 is een hoge duin die onderdeel is van de vele rode duinen van de Namib Desert. Alle duinen hebben hun eigen nummer en alleen Dune 45 is open voor het publiek. Iets na 5:30 uur (William is een snelle chauffeur die met 120 kilometer per uur over de 'bumpy roads' jakkert :) ) stonden we aan de voet van de beroemde en beruchte duin. Met een berg (haha) energie en een iets te positieve gedachte wat betreft mijn conditie startte ik aan de tocht naar boven, dwars door het losse, rode zand. Al snel kwam ik tot de conclusie dat het veel zwaarder was dan dat het leek. Enkele stappen zetten, even uitblazen en weer door. Zo ging het een tijdje door. Er leek maar geen eind aan te komen en het was net of dat de top zich steeds verplaatste. Maar eindelijk kwam het einde in zicht. Onze zware inspanning werd dan ook rijkelijk beloond met een schitterende zonsopkomst boven de woestijn van Namibië. Het zand dat van zichzelf al rood was kreeg door het licht van de zon nog eens een extra rode tint. Ik was zo onder de indruk, zoiets moois had ik nog nooit gezien! Al denk ik wel dat ik deze zin tijdens deze reis nog vaak zal herhalen! :) Steeds als ik denk dat mooier niet meer kan wordt het tóch weer overtroffen. Na ongeveer een album vol aan foto's van de zonsopkomst gemaakt te hebben brak het hoogtepunt van de dag aan: het afdalen van de duin. Net als (bijna) alle andere toeristen voelde ik me als een klein kind in een enorme zandbak. Drie keer raden wat ik dus gedaan heb... juist... helemaal naar beneden gerend. Mijn videocamera heb ik aan Hans en Ineke gegeven zodat zij mijn actie vast konden leggen. Jammer dat naar beneden veel sneller gaat dan omhoog. Dat kwam misschien omdat ik het ontbijt al rook dat bij de truck klaar stond. Een lekker verse boterham, een yoghurtje en een kop thee. Dat ging er zeker wel in! Eten met zo'n bijzonder uitzicht, dat blijft toch zeker wel een spektakel! Een spektakel was trouwens ook onze volgende bestemming. Met de truck werden we naar de ingang van Deadvlei gebracht. De toegang tot de vallei was optioneel. Het schijnt er erg mooi te zijn dus ik had er wel 100 Rand (7 euro) voor over. Omdat alles er vooral uit los zand bestaat mogen er alleen maar 4x4's naar binnen. Met de truck zouden we vast komen te zitten dus werden we overgeladen in een tractor met aanhanger. Onderweg kwamen we de ene na de andere 4x4 tegen die was vastgelopen in het losse zand. De chauffeur van onze tractor deelde gratig tips uit aan de gestrande toeristen: om bevrijd te kunnen worden moesten ze alle lucht uit de banden laten! Niet wetende dat een stelletje ezels dit als serieus opvatten... Helaas moesten wij doorrijden en konden we het resultaat van deze actie niet meemaken.

Aangekomen in de Deadvlei hadden we ruim de tijd om de omgeving te verkennen en mooie foto's te maken. Het was er inderdaad prachtig. Geen woord aan gelogen. Inmiddels was het 11:00 uur geworden en moesten we weer 60 kilometer terugrijden naar het kamp om te lunchen en onze tenten weer af te breken. Nou, dat laatste was niet meer nodig. Dat had de wind namelijk al voor ons gedaan. Al onze tenten waren als een pudding in elkaar gezakt of verplaatst. De wind op deze camping kon soms erg heftig zijn. Dat hebben we geweten! Het leek wel of een kudde olifanten over het kamp gesjokt heeft. Maar ja, wie avontuur wil kan avontuur krijgen! Op weg naar de volgende camping hadden we een tussenstop in Solitaire. Daar zit een bakker die de lekkerste appeltaart van Solitaire, van Namibië, van Afrika en van de hele wereld zou maken. Die moesten we natuurlijk proeven. Maar uitgerekend vandaag was er geen appeltaart. Stink! De bakker bleek aan het begin van het jaar te zijn overleden. Ik hoop niet dat dat door de appeltaart kwam... Doe dan maar een koffie met chocoladetaart. Ook niet verkeerd.

Vanaf Solitaire was het nog een half uurtje naar de eindbestemming voor vandaag. Snel de tenten opzetten en weer een open truck in voor een rondleiding over de savanne. De gids, Boes Man (bushman) genaamd, vertelde ons een heel verhaal over de bosjesmannen. We kregen informatie over hoe ze vroeger leefden, wat hun gewoonten waren en hoe ze eruit zagen. Erg interessant, dat was op ieders gezicht af te lezen.

Waar we de dag begonnen met een zonsopkomst bij Dune 45, eindigden we de dag met een zonsondergang vanaf de top van een duin met uitzicht over een kilometers uigestrekte savanne. We genoten van een prachtige sterrenhemel met duizenden zoniet miljoenen sterren en de Melkweg. Hier op het zuidelijk halfrond zie je veel meer sterren dan op het noordelijk halfrond. Ik kreeg nog een lesje astronomie van Keith en Alison, beiden afkomstig uit Zuid-Afrika.

Tijdens het diner was het al donker. Het enige licht dat we hadden was afkomstig van de truck. Maar daar kwamen sprinkhanen op af. Eerst 1, toen 10, toen tientallen en uiteindelijk zelfs meer dan honderd van die vieze beesten. Bah!! Ik ben maar in mijn tent gekropen, hopelijk zonder sprinkhanen, en ben maar weer vroeg gaan slapen.